Chapter 6

  Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

  "Ah, sikur dhembja ime të ishte peshuar tërësisht, dhe fatkeqësia ime të vihej bashkë mbi peshoren,

  do të ishte me siguri më e rëndë se rëra e detit! Për këtë arsye fjalët e mia nuk u përfillën.

  Duke qenë se shigjetat e të Plotfuqishmit janë brenda meje, shpirti im ua pi vrerin; tmerrete Perëndisë janë renditur kundër meje.

  Gomari i egër a pëllet vallë përpara barit, ose kau a buluron para forazhit të tij?

  A hahet vallë një ushqim i amësht pa kripë, apo ka ndonjë farë shije në të bardhën e vezës?

  Shpirti im nuk pranon të prekë gjëra të tilla, ato për mua janë si një ushqim i neveritshëm.

  Ah sikur të mund të kisha atë që kërkoj, dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

  Dashtë Perëndia të më shtypë, të shtrijë dorën e tij dhe të më shkatërrojë!

  Kam megjithatë këtë ngushëllim dhe ngazëllehem në dhembjet që nuk po më kursehen, sepse nuk i kam fshehur fjalët e të Shenjtit.

  Cila është forca ime që ende të mund të shpresoj, dhe cili është fundi im që të mund ta zgjas jetën time?

  Forca ime a është vallë ajo e gurëve, ose mishi im është prej bronzi?

  A s`jam fare pa ndihmë në veten time, dhe a nuk është larguar nga unë dituria?

  Për atë që është i pikëlluar, miku duhet të tregojë dhembshuri, edhe në qoftë se ai braktis frikën e të Plotfuqishmit.

  Por vëllezërit e mi më kanë zhgënjyer si një përrua, si ujërat e përrenjve që zhduken.

  Ato turbullohen për shkak të akullit dhe në to fshihet bora,

  por gjatë stinës së nxehtë ato zhduken; me vapën e verës ato nuk duken më në vendin e tyre.

  Ato gjarpërojnë në shtigjet e shtretërve të tyre; futen në shketëtirë dhe mbarojnë.

  Karvanet e Temas i kërkojnë me kujdes, udhëtarët e Shebës kanë shpresa tek ata,

  por ata mbeten të zhgënjyer megjithë shpresat e tyre; kur arrijnë aty mbeten të hutuar.

  Tani për mua ju jeni e njëjta gjë, shikoni tronditjen time të thellë dhe keni frikë.

  A ju kam thënë vallë: "Më jepni diçka" o "më bëni një dhuratë nga pasuria juaj",

  ose "liromëni nga duart e armikut", ose "më shpengoni nga duart e personave që përdorin dhunën"?

  Më udhëzoni, dhe do të hesht; më bëni të kuptoj ku kam gabuar.

  Sa të frytshme janë fjalët e drejta! Por çfarë provojnë argumentet tuaja?

  Mos keni ndërmend vallë të qortoni ashpër fjalët e mia dhe fjalimet e një të dëshpëruari, që janë si era?

  Ju do të hidhnit në short edhe një jetim dhe do të hapnit një gropë për mikun tuaj.

  Por tani pranoni të më shikoni, sepse nuk do të gënjej para jush.

  Ndërroni mendim, ju lutem, që të mos bëhet padrejtësi! Po, ndërroni mendim, sepse bëhet fjalë për drejtësinë time.

  A ka vallë paudhësi në gjuhën time apo qiellza ime nuk i dallon më ligësitë?".