Chapter 29

  Jobi e rifilloi ligjëratën e tij dhe tha:

  "Ah, sikur të isha si në muajt e së kaluarës, si në ditët kur Perëndia më mbronte,

  kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time dhe me dritën e saj ecja në mes të errësirës;

  siç isha në ditët e pjekurisë sime, kur mendja e fshehtë e Perëndisë kujdesej për çadrën time,

  kur i Plotfuqishmi ishte akoma me mua dhe bijtë e mi më rrinin përqark;

  kur laja këmbët e mia në gjalpë dhe shkëmbi derdhte për mua rrëke vaji.

  Kur dilja ne drejtim të portës së qytetit dhe ngrija fronin tim në shesh,

  të rinjtë, duke më parë, hiqeshin mënjanë, pleqtë ngriheshin dhe qëndronin më këmbë;

  princat ndërprisnin bisedat dhe vinin dorën mbi gojë;

  zëri i krerëve bëhej më i dobët dhe gjuha e tyre ngjitej te qiellza.

  veshi që më dëgjonte, më shpallte të lumtur, dhe syri që më shihte, dëshmonte për mua,

  sepse çliroja të varfrin që klithte për ndihmë, dhe jetimin që nuk kishte njeri që ta ndihmonte.

  Bekimi i atij që ishte duke vdekur zbriste mbi mua dhe unë e gëzoja zemrën e gruas së ve.

  Isha i veshur me drejtësi dhe ajo më mbulonte; drejtësia ime më shërbente si mantel dhe si çallmë.

  Isha sy për të verbërin dhe këmbë për çalamanin;

  isha një baba për të varfrit dhe hetoja rastin që nuk njihja.

  I thyeja nofullat njeriut të keq dhe rrëmbeja gjahun nga dhëmbët e tij.

  Dhe mendoja: "Kam për të vdekur në folenë time dhe do të shumëzoj ditët e mia si rëra;

  rrënjët e mia do të zgjaten në drejtim të ujërave, vesa do të qëndrojë tërë natën në degën time;

  lavdia ime do të jetë gjithnjë e re tek unë dhe harku im do të fitojë forcë të re në dorën time".

  Të pranishmit më dëgjonin duke pritur dhe heshtnin për të dëgjuar këshillën time.

  Mbas fjalës sime ata nuk përgjigjeshin, dhe fjalët e mia binin mbi ta si pika vese.

  Më prisnin ashtu si pritet shiu dhe hapnin gojën e tyre si për shiun e fundit.

  Unë u buzëqeshja kur kishin humbur besimin, dhe nuk mund ta pakësonin dritën e fytyrës sime.

  Kur shkoja tek ata, ulesha si kryetar dhe rrija si një mbret midis trupave të tij, si një që ngushëllon të dëshpëruarit.